Storytime #14: De Liefdesbrug

De liefde: ik raak er niet over uitgepraat. Ik vind het zo vreselijk leuk als mensen elkaar zo ontzettend gevonden hebben, dat ze besluiten hun levens met elkaar te delen. Ik ben dan ook een hopeloze romanticus: bij aanzoeken kun je me letterlijk oprapen, All You Need is Love is mijn ultieme guilty pleasure en ik ben pas echt gelukkig, als ik een goede romantische comedy kan kijken.

Gelukkig vond ik een aantal jaar terug mijn eigen romantische comedy, op het station van Dieren. Het was liefde op het eerste gezicht, tenminste voor mij. Leon dacht hier heel anders over, want hij was bezet. Maar goed, hij kon niet ontkennen dat ie me heel grappig vond.

Een x aantal jaar later vond ie me toch wel heel erg leuk en ik hem stiekem ook nog steeds. Zo begon onze eigen romcom en 3,5 jaar later, is het nog steeds niet afgelopen.

Toen we 2 jaar samen waren, besloot ik naar Amsterdam te verhuizen. Amsterdam was mijn droom sinds ik een heel, heel klein Selfie-tje was. Toen ik een jaartje of zes was had ik het al voor mezelf besloten: ‘Ik ga in Amsterdam wonen. Dat jullie dat even weten.’ En daarmee stond het vast.

Waar ik pas iets later achter kwam, is dat Amsterdam zijn eigen liefdesbrug heeft. Parijselijke taferelen, in onze mooie hoofdstad. Aan de Staalmeestersbrug over de Groenburgwal ter hoogte van de Staalstraat vind je honderden slotjes aan een romantische ophaalbrug.

Mijn innerlijke romanticus maakte drieduizend loopings en was vastbesloten: onze eigen romantische comedy moest bezegeld worden, met een eigen slotje.

En dus stonden we een paar dagen later, op een prachtige zomerdag, bij de liefdesbrug. Leon klom op de balustrade, want dan hing ons slotje mooi hoog. Voordat je ‘liefdesbrug’ kon zeggen, gooiden we samen de sleutels in de gracht. Want dat schijnt te helpen.

Zo, nu zaten we dus aan mekaar vast. Tenminste, zo gaat de legende. Zolang je slotje aan de liefdesbrug hangt, kun je simpelweg niet uit elkaar gaan. Eigenlijk is het een soort liefdesverzekering, als je het zo bekijkt.

Een paar maanden later liep ik weer over de geliefde brug. Ik zag de toeristen dartelen, mensen romantisch naar de grachten staren. Ik besloot mijn slotje maar eens even op te zoeken, zodat ik die trots aan iedereen kon laten zien.

Maar hij hing er niet. Alle slotjes waren weg.

What the flying f**k Amsterdam, waar is mijn slotje? In een soort gekke paniek besloot ik de hele brug te inspecteren, maar hij was toch echt weg. Ik wist niet eens waarnaar toe, misschien lag ie wel in de gracht. Of erger nog: is ie versmolten. Om een lantaarnpaal te worden of iets dergelijks.

Ik moest weten wat er was gebeurd en dus stuurde ik een nette, doch dringende mail naar onze hoofdstad. Maar het was waar: alle slotjes waren weggehaald, omdat er te veel mensen op de brug bleven hangen en zo de doorstroom van het verkeer om zeep hielpen.

Aan Leon vertelde ik het tragische nieuws. ‘Wat betekent dat nu voor ons Leon? Als je slotje is weggeknipt?’ Hij keek me aan, zuchtte een keer diep en zei toen: ‘Ach. Het werkt vast ook wel als we een lantaarnpaal zijn geworden.’

Heel veel liefs,

Elfi(Selfie)

Image: SlashMe

One thought on “Storytime #14: De Liefdesbrug

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *