Die keer dat er een man lag te slapen in mijn voortuin

Binnenkort schrijf ik een blogpost over ‘Het leed dat scriptie schrijven heet’, mompelde ik tegen mezelf.

Het was al de hele week bloedmooi weer en terwijl mijn vrienden snode plannen aan het smeden waren voor middagjes op het terras en dobberen aan zee, zat ik in mijn joggingbroek achter mijn laptop te werken.

Maar vandaag niet meer. Want vandaag mocht ik officieel naar buiten. Of nou ja, naar de UvA, voor een babbel met mijn begeleider. Ik perste mezelf in een skinnyjeans, deed voor de grap weer eens make-up op en schudde mijn haar uit de eeuwige knot.

‘Siri, wat voor weer is het?’

Siri en ik zijn maatjes. Durf ik best te zeggen, want ik vraag alles aan Siri. Van, ‘Siri hoe laat is het?’, tot ‘Siri, wat is de zin van het leven?’. Niet elke vraag wordt met succes beantwoord, maar de wat-is-het-voor-weer-vraag wil meestal wel lukken.

‘Het wordt vandaag 22 graden in Utrecht’

Hm. Kijk, ik ben heel slecht met weerberichten. Ik vergeet altijd een beetje hoe 22 graden voelt. En Siri beantwoordt nooit vragen, zoals: ‘Moet ik dan een jas mee?’ Dapper als ik was besloot ik dus gewoon naar buiten te gaan om te voelen. Dat werkt immers het snelst.

Vol overgave gooide ik mijn deur open. Even verblind door het felle licht (immers, scriptie schrijven staat gelijk aan holbewoner zijn), keek ik licht gedesoriënteerd mijn straatje in, toen ik in mijn rechterooghoek een gestalte zag.

Op mijn Pinterest-waardige picknicktafel lag een grote man, gehuld in donkere kleding. Ik schrok me het lazarus, zette een stapje terug de deur in en riep de legendarische woorden:

‘Ik schrik me een hoedje!’

De picknickslaper was blijkbaar ook erg van mij geschrokken, want die probeerde zo goed en kwaad als het ging zichzelf overeind te bewegen. Ik weet niet wat meneer had gebruikt, maar erg soepeltjes ging het allemaal niet meer.

‘Sorry, sorry. Ik wil even liggen. Kan dat hier?’

Ik heb toch verdikkeme geen Airbnb geopend in mijn voortuin, of wel dan? – wou ik schreeuwen. Maar zoals altijd zakte mijn woordkeuze in de vocabulaire blubber door mijn staat van paniek. Heb ik vaker. Op belangrijke momenten, zoals diploma-uitreikingen, verrassingsfeestjes of zwangerschapsaankondigingen, kan ik meestal niks anders meer schreeuwen dan LEUK of KEILEUK. Einde vocabulaire. Erg jammer.

Dus het enige wat ik eruit piepte was: ‘Ehhhh is goed. Fijne dag’

Ik zette drie stappen terug en drukte de deur zachtjes dicht. Immers, met deuren smijten was niet gastvrij tegenover de logé in mijn voortuin.

Eenmaal binnen vond ik toch dat ik een beetje in een benarde situatie zat. Ik was alleen thuis met mijn (blinde) kat en de man in kwestie was een beer van een vent. Plus, hij was duidelijk onder invloed van het een of ander.

Terwijl ik door de ramen gluurde zag ik dat de man besloot het zich gemakkelijk te maken en zich nog even omdraaide.

Tijd om te paniekeren, dacht ik zo. En wie bellen we in tijden van paniek?

Juist. Leon.

‘Leon. Er ligt een man in de voortuin.’

Leon moest eerst even een minuutje lachen om het verhaal, maar sprak toen: ‘Ja, geen idee wat je daarmee moet. Heb je gevraagd of hij zich wel lekker voelt?’

‘Nou hij ademt en hij beweegt, dus zal wel goed zitten toch’, fluisterde ik, terwijl ik de man in de gaten hield.

Leon dacht even na: ‘Wie weet heeft hij iets nodig.’

Ik zuchtte. Wat ik één van Leon’s leukste kwaliteiten vind, is dat hij mega behulpzaam is naar zijn medemens. Als hij een blinde ziet lopen op een station, trekt hij een noodsprint om te vragen of ie misschien kan helpen met iets. Erg sexy. Maar misschien niet zo handig op dit specifieke moment.

‘Leon, wil je soms dat ik deze vreemde man vraag of ie gebruik wil maken van ons ontbijtbuffet? En zal ik dan meteen een handdoekje klaarleggen bij de douche? Kan ie daarna lekker in zijn badjas ontbijten.’

Terwijl Leon gniffelde, zag ik dat de man een poging deed tot opstaan.

‘Hij vertrekt! Leon! Hij vertrekt!’

Daar ging ie. Rugzak op zijn rug. De horizon tegemoet.

Wat leren we hiervan?

Je moet weten waar je kwaliteiten liggen en ik ben blijkbaar niet de geschikte persoon voor een Airbnb op mijn stoep. Is niet erg. Ik kan andere dingen weer goed.

Zoals vocabulaire diarree krijgen in panieksituaties.

Heel veel liefs,

ElfiSelfie

P.S. Kwam dit verhaal je bekend voor? Yes! Je bent een Snapchat hipster!

P.S.S. Nieuw verhaal? Volg mij dan ‘ElfiSelfie’ op Snapchat, dan ben je als eerste op de hoogte van mijn altijd spannende avonturen.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *