Ik heb mij overeten

Dit weekend was ik samen met mijn vriendinnen van de UvA in Maastricht, de stad van pleintjes, terrasjes en bourgondische gezelligheid. A.k.a. de stad waar je tien kilo aankomt, binnen twee dagen.

Niet al te lang geleden was ons Maastrichtmaatje Anouschka 21 geworden en eigenlijk wilden we nog iets leuks doen, om die memorabele leeftijd te eren. En hoe vier je een verjaardag? Door vet veel te vreten. Tijd voor een hightea op een gezellig plein in Maastricht.

Voor de zekerheid hadden we licht ontbeten en onze lunch achterwege gelaten, want je moet niet te vol zitten met zo’n vreetfestijn. Dat is zonde van je maaginhoud. Die maaginhoud heb je nodig voor alle zoetigheden die op je tafel verschijnen.

Nadat we allemaal voorzien waren van een kopje thee, was het tijd voor de eerste gang: sandwiches. Nu liet Maastrichtmaatje Lotte ons in de steek bij de eerste gang, want eigenlijk hield ze niet van sandwiches. Gelukkig had de rest trek voor tien en dus verorberden we voor je boe of bah kon zeggen, alle sandwiches. Een groot succes was behaald.

Tijd voor de tweede gang. Zoetigheden. Voor ons werd een schaal geplaatst met chocoladetaartjes, worteltaartjes en scones. Jawel, scones. Mijn reden van bestaan, mijn grote liefde. Het was een fijn weerzien, in een milliseconde rolde ik al met mijn gezicht door deze warme zoetigheid. Ahhhh, scone.

Ik voelde mijn buik steeds iets boller worden. Gelukkig had ik mijn oude skinnyjeans aangetrokken, die iets minder strak zit dan mijn andere skinny jeans. Dus ik had wat ruimte om te groeien, maar toch merkte ik dat het een beetje aan de krappe kant werd. Gelukkig kennen mijn Maastrichtmaatjes mij langer dan vandaag en dus deed ik stiekem het knoopje van mijn broek los. Zag toch niemand. En dan kon ik weer verder bunkeren.

Hierna volgde nog een scone, die ik met Lotte had geruild voor mijn chocoladetaartje. Een goede deal, al zeg ik het zelf. Totdat ik ineens een raar, warm, borrelend gevoel voelde opkomen.

Ik had mij overeten.

Het gebeurt zeer zelden, maar ik kon echt geen hap meer eten. Mijn lichaam gaf vrij duidelijk aan dat als ik nog een hap zou eten, dat mijn scone dan in een opwaartse stroom weer terug zou zwemmen. Ik legde resoluut mijn vork neer. Klaar. Genoeg.

Met een extreem gevoel van wanhoop keek ik naar het laatste stukje scone en de worteltaart die nog op mij wachtte. “Jongens, ze moeten het in een bakje stoppen. Ik kan niet meer. Ik kan echt niet meer. Ik wil niet over jullie heen kotsen.”

Mijn tafelpartners moesten even hard om mij lachen, totdat ook bij hen de zoetigheid naar beneden zakte. Misselijk en wanhopig keken we elkaar aan. Want één ding wisten we heel zeker: er zou nog een gang komen.

Gelukkig zag de bediening wel vaker dat mensen kotsmisselijk werden van genot onder hun hightea en ze stopten zonder teveel te vragen al onze taart in kleine hamburgerbakjes. “Zijn jullie klaar voor de volgende gang?” Ik kotste een beetje in mijn mond, maar slikte het weer weg en ging akkoord.

Daar stonden vier bosbessen cheesecakes. Heerlijke, prachtige bosbessen cheesecakes.

Ik en mijn tafelpartners begonnen te hallucineren van de suiker. Er werd maniakaal gelachen, flauwe grappen werden heen en weer gegooid en we begonnen steeds harder te praten over onze gedeelde misselijkheid. Ik weet niet eens meer wat er precies gebeurde. Stoned als een garnaal, van een suikeroverdosis.

Gelukkig hield Anouschka onze eer hoog. Het was immers haar verjaardagscadeau. Dapper at ze haar hele cheesecake op. Een voorbeeld voor ons allemaal. Een leider in zoete tijden.

De bediening kwam onze kant op. Ik perste er nog een ‘sorry’ uit, waarna ze allemaal hard moesten lachen. De boeven. Ze wisten vanaf het eerste moment al dat we het nooit zouden redden. Ik rolde letterlijk de deur uit.

Ik zou nu iets kunnen typen zoals: ‘nooit meer’ of ‘ik ban suiker uit mijn leven’ of ‘ik schaam me diep’.

Maar we weten allemaal, dat ik het zo weer zou doen.

Niks beters dan je af en toe flink overeten.

Heel veel liefs,

Elfi(Selfie)

One thought on “Ik heb mij overeten

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *