Ik was een jaartje of vijf toen ik voor mijn verjaardag een Gameboy kreeg, inclusief Pokémon Yellow. Samen met mijn tweelingbroer waande ik me een weg door de magische wereld van Pokémon, met Pikachu achter ons aan. Mooier werd het leven niet.

En dan, een paar jaar later, ben je ineens te oud voor Pokémon. Althans, dan vindt niemand het meer cool dat je uren lang achter Charizard en Magikarp aanjaagt.

Tot Pokémon Go.

Als je onder een steen hebt geleefd, even een klein re-cap: Pokémon Go is een app voor je smartphone, die gebruik maakt van augumented reality en je gps. Om een Pokémon te vangen moet je dus op pad (naar buiten!) en dan verschijnen er op je scherm, echte Pokémon. Gewoon, in je tuin! Kortom: absoluut epic.

Beetje jammer dat het voorlopig alleen nog in Australië en Nieuw-Zeeland uit is gekomen. Maar dat stopt natuurlijk helemaal niemand om het alsnog ergens te downloaden en al helemaal niet Pokékom gekkies.

Binnen een paar uur verschenen de eerste illegale downloadlinks in Nederland en ineens kreeg ik van iedereen foto’s van Charmander en Squirtle in de woonkamer. Beetje jammer dat ik een iPhone heb en dat die dingen niet houden van illegale software. Of nou ja, Apple houdt niet van illegale software. Dus geen Pokémon Go voor ondergetekende.

Nadat ik even in foetushouding had gelegen om dat feit te verwerken begon ik een kleine propaganda campagne om mijn vriend Léon over te halen om een crimineel feit te begaan en het prachtige spel te downloaden op zijn Android telefoon. Ik zong minstens drie keer per dag de themesong en dit vulde ik aan met het slaapliedje van JigglyPuf, totdat ie zo gek van me werd dat ie het op een heugelijke ochtend maar gewoon downloadde.

Diezelfde avond ging ik dan ook meteen op pad. Gewapend met Leon, want ik woon toch nog steeds vlakbij de Bijlmer, het was donker en ik wou door het park lopen waar geregeld iemand omver wordt gemept en overvallen. Safety first.

Ik ving onder luid gegil een Rattata (‘Een Pokémon! Op de stoep!!’), rende als een kip zonder kop door het enge park, stak de weg over zonder naar het verkeer te kijken vanwege een vermoedelijke Koffing en verzamelde tig Pokéballen. Blij als een kind.

Ondertussen gaat het in Aussie, Zeeland 2.0 en dus alle landen waar je het nog niet mag hebben (maar wel iedereen het heeft), helemaal loesoe. Spelers kijken niet meer naar het verkeer, gaan bij vreemden naar binnen omdat er een Pokémon binnen kan zitten en worden dus vet vaak overvallen op straat, omdat iedereen ’s nachts op pad gaat in de ghetto. Een buurman van me stond midden in de nacht in hartje Amsterdam, toen meneer agent vroeg wat hij aan het doen was. ‘Pokémon vangen, meneer’.

Eén grote teringzooi dus. Helemaal fantastisch.

Als jullie me nu even willen excuseren, ik heb vernomen dat je alleen een Pikachu kunt vangen als het onweert. Ik ga dan nu ook even mijn leven riskeren en als levende bliksemgeleider buiten rondhuppelen, in de hoop dat ie dan ineens voor me staat.

Want je moet er iets voor over hebben. Gotta catch them all.

Heel veel liefs,

Elfi(Selfie)