Doctor Love: Meet the parents

Schoonfamilie. Ik zou er een boek over kunnen schrijven. Niet dat ik iets te klagen heb, maar schoonfamilie is toch altijd een beetje balanceren op de richel van de afgrond. Je wilt dat ze je aardig en leuk vinden, voor de lieve vrede, maar je weet ook dat je niet hun eigen bloed bent en ze altijd partij zullen kiezen voor je partner.

Soms vraag ik me af hoe het zou zijn om mijn familie als schoonfamilie te hebben. Ik denk epic. Mijn moeder zorgt er altijd voor dat Leon’s favoriete eten in huis is als hij langskomt en Leon mocht in mijn vaders nieuwe Tesla rijden, voordat ik hem nog maar had aangeraakt. Volgens mij heb je aan mijn familie wel een goeie.

Maar dan denk ik terug aan een paar jaar geleden.

Toen ik nog een serialdater was, was ik elk weekend wel op een feestje te vinden. In de tijd zonder Tinder moest je nog naar buiten om nieuwe mensen te leren kennen en dit deed ik dan ook op reguliere basis. Op een koude vrijdagavond, ontmoette ik een jongen in de kroeg, die op dat moment het einde leek: leuk, knap, grappig. Wat wil je nog meer?

Totdat ie voorstelde om even met mij mee naar huis te fietsen en ik na een paar minuten ongemakkelijke stilte, ineens heel zeker wist dat hij alleen maar leuk was in het vage, rokerige kroeglicht. En nu zat ik ermee opgescheept tot aan mijn deur.

Hoe dichter ik mijn veilige haven naderde, hoe zekerder ik werd van het feit dat ik hem niet wou zoenen. Maar de intenties van de kroegjongen waren meer dan duidelijk. Aangekomen bij de deur, zette hij smooth een paar stapjes dichterbij, waarna ik me dringend afvroeg hoe ik hem netjes ging uitleggen dat hij net een halfuur om had gefietst voor een meisje die er geen zin in had.

Terwijl ik een paar stappen achteruit deed, stuurde ik stiekem een smsje naar mijn vader. Ook wel: redder in nood, want zijn slaapritme liep precies zo dat hij altijd nog wakker was, als ik thuis kwam van de kroeg.

‘Ik sta met een jongen bij de deur, maar ik vind hem niet leuk en ik wil hem NIET ZOENEN. SOS.’

En toen was het licht. Letterlijk. Het ganglicht knipte aan en ineens keek kroegjongen in de koplampen van mijn naderende vader. Hij zocht naar vluchtwegen, maar hij realiseerde zich al snel dat dit het moment was dat hij zijn (niet) toekomstige schoonvader moest gaan uitleggen, wat hij om 4 uur ’s nachts voor zijn voordeur stond te doen met zijn dochter.

De deur knipte open en daar stond ie, met een bak chips in zijn rechterhand. Terwijl de kroegjongen wit wegtrok, sprak mijn vader de legendarische woorden:

‘Hey. Willen jullie chips?’

Hij ging op het hekje van ons huis zitten en gebaarde dat we gezellig naast hem moesten zitten. Ik wist niet hoe snel ik neer moest ploffen. Hallelujah. Hier heeft de schepper vaders voor bedacht.

Kroegjongen was in blinde paniek, maar kon de dringende blikken van mijn vader lastig negeren en dus zaten we daar. Midden in de nacht, met mijn vader chips te vreten. Best gezellig. Vond ik zo.

Hoef je zeker niet te vertellen dat kroegjongen daarna ineens dringend naar huis moest, omdat hij zijn vis water moest geven.

Daar heb je (schoon)familie voor.

Heel veel liefs,

Elfi(Selfie)

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *