‘There is something very dangerous in your bag and you have to follow me’
Ik ben niet zo’n held met autoriteiten. Dat hoef ik jullie eigenlijk niet meer te vertellen, want mijn angst voor politie, douane en metgezellen is een terugkerend onderwerp op ElfiSelfie. Van die keer dat ik werd aangehouden op Utrecht Centraal, tot de drugscontrole in Gran Canaria.
‘Pardon? Dangerous?’
We waren al een uurtje of twee op de luchthaven van Sint Petersburg, Rusland. De veiligheidsprocedures van deze luchthaven zijn iets anders dan op Schiphol. Een paar borden zonder vertaling, schreeuwende agenten en heel veel paniekaanvallen later, zaten we dan ook voor de gate uit onze neus te vreten, toen mijn naam 20 minuten voor take-off werd omgeroepen. ‘Elfi Voorgjois’, zoals de Russen mij graag noemen, ‘please proceed to the counter.’
‘Sorry, but I don’t remember bringing anything dangerous with me.’
De dame mompelde iets in het Russisch en sprak toen: ‘You either come with me, or your bag stays forever in Sint Petersburg.’
Russen houden niet van discussie.
En dus renden Leon en ik als jakhalzen achter de Russische KLM dame aan, richting de mannen van de douane. Met van die enge, autoritaire hoeden op. Recht uit Border Control. Elke vezel in mijn lijf wou in foetushouding op de grond gaan liggen.
Wat zit er dan in mijn koffer?
Mentaal maakte ik een lijstje. Een tas met vieze was? Niet gevaarlijk. Een paar kilo make-up? Ook niet echt gevaarlijk. Een schaartje dan? Potentieel gevaarlijk, maar niet zet-het-vliegtuig-aan-de-grond gevaarlijk.
Terwijl er met de mannen met hoeden werd gedebatteerd over mijn lot (denk ik, ik verstond er natuurlijk geen woord van), probeerde ik mij te bedenken of ik het zou overleven in een Russische gevangenis en/of een werkkamp in Siberië. Ik moest al snel concluderen dat het antwoord waarschijnlijk nee was.
‘He has to stay here. You follow me to your suitcase.’
God nee, Leon is mijn baken in bange tijden.
Geen paniek. Geen paniek. Geen paniek.
De twee agenten stonden inmiddels naast me en terwijl ik nog net het paspoort van Leon in zijn handen kan drukken, schreeuw ik naar hem: ‘Red jezelf! Zorg voor Stevie!’
En daar gingen we. In galop, door een paar donkere, smalle gangen, waarvan uit ik kon zien dat we de douane weer passeerden. Een agent liep voor me, de andere achter me en mijn KLM-dame naast me. Die overigens keihard kon rennen op torenhoge hakken.
‘They say you brought an explosive device’, fluisterde ze in mijn oor.
En toen drong het tot me door.
Er zit een confetti-kanon in mijn koffer.
Een explosief.
Even een flashback naar die keer dat we Leon’s verjaardag gingen vieren in Rome. Omdat ik een feestbeest eerste klas ben, wou ik zijn nieuwe levensjaar graag inluiden met een knal en een goeie lading confetti. Maar een confetti-kanon mag dan wel confetti uitspugen, het is in essentie nog steeds een kanon. Een gezellige, dat wel.
Om het zekere voor het onzekere te nemen, stuurde ik KLM destijds het volgende berichtje op Facebook:
Waarop KLM vol enthousiasme reageerde met:
En ondanks dat dit antwoord drie jaar geleden was gegeven, ging ik nog steeds uit van de expertise van KLM’s webcare en nam ik weer een confetti-kanon mee. Dit keer om Leon’s 25ste verjaardag in te luiden. Enige probleem was dat we hem niet hadden gebruikt en het kanon dus weer retour ging.
‘Ehm, I did bring a confetti popper with me. They might think that it’s a bomb. KLM told me it wouldn’t be a problem.’
De KLM dame keek me aan en had zichtbaar moeite om niet in lachen uit te barsten. Gelukkig had zij het wel leuk.
Ineens stopten we abrupt bij een dame met een nog hogere hoed, die haar hand uitstak voor mijn paspoort. ‘You stay here. We will interrogate you in two minutes’
Holy guacamole.
Ik had genoeg Border Control gekeken om te weten dat een dergelijke ondervraging uren kan duren, al is het maar om je een lesje te leren. You don’t fuck with Mother Russia.
Gelukkig was daar mijn reddende engel in het blauw: ‘No, her flight is leaving in fifteen minutes.’
Er werd al snel weer gebrabbeld in het Russisch. En ook al verstond ik geen woord, ik merkte dat er een lichte verwarring ontstond over wie de autoriteit had om mij door te laten lopen. Ik gokte op de persoon met de hoogste hoed.
Ineens tikt de Russische agent op mijn arm. ‘Follow me’
Terwijl de vrouw met de hoge hoed ons nog wat naschreeuwde, liep ik samen met mijn #squad door nog een paar vreemde gangetjes, waarna we uitkwamen bij een metaaldetector, waarachter mijn trouwe koffer stond.
‘You have to go alone now’, sprak mijn KLM-baken van hoop.
Geen paniek, geen paniek. Het is een confetti-kanon. Geen bom. Later kun je hier hard om lachen.
Ik racete naar mijn koffer, waarachter een nieuwe man met hoed stond. Goede business hier die hoeden, dacht ik nog, terwijl ik het codeslot openmaakte en het explosief tevoorschijn toverde.
Heb je ooit een James Bond schurk zien giechelen? Nee. Ik ook niet. Maar het gezicht van de mannen van douane was onbeschrijfelijk. Ik hoorde zelfs een licht gegiechel uit de mond van de Sovjet-agent komen.
Ik wou ook gniffelen, maar wist even niet meer hoe.
In turbo stand werd mijn koffer weer dichtgemaakt en kreeg ik een Russisch document onder mijn neus. ‘Please sign’, sprak de man achter de tafel.
Ik keek naar het papier en concludeerde dat ik geen idee had wat ik ging tekenen. In mijn achterhoofd hoorde ik mijn ouders, die mij hebben geleerd om nooit iets te tekenen zonder het 100 keer te hebben gelezen.
‘Can I still enter Russia after I sign this?’
De man keek me vragend aan. Goed. Here goes nothing.
Twee krabbels later stond ik weer buiten.
‘And? What did they say?’ vroeg de dame van de KLM.
‘I don’t think they said anything. They only giggled.’
Met nog 10 minuten op de klok, werd ik weer terug gebracht naar de paspoort controle.
‘You will leave Russia for the second time’, sprak mijn blauwe beste vriendin. ‘I can’t join you’.
Voor mij zat een Russische douane ambtenaar, waarvan ik er al een aantal had getrotseerd deze reis. Ze praten niet, lachen niet. Het enige wat ze doen is je intens aankijken, wachten tot je breekt onder de staring competition, waarna ze een stempel op je visum drukken en je toeknikken. Dit keer besloot ze de telefoon op te pakken. En dat leek me geen goed nieuws.
Misschien kan ik een holletje maken naar het vliegtuig, bedacht ik, maar waarschijnlijk schieten ze me dan in mijn been. Leek me minder prettig.
Maar toen – het magische knikje.
Terug naar de gate. Terug naar Leon. Terug naar de vrijheid. Ik bedankte de dame van de KLM en stapte in het vliegtuig.
Leon zuchtte: ‘Kan er nooit iets normaal met jou?’
Ik haalde mijn schouders op.
‘Eigenlijk had je het kanon nog moeten laten afgaan in die verhoorkamer. Had je kunnen lachen.’
Denk dat ik hier maar mee afsluit.
Heel veel liefs,
Elfi(Selfie)
P.S. Ik schrijf dit in het vliegtuig en heb geen idee of mijn koffer het heeft gered naar het vliegtuig.
P.S.S. Ik ben inmiddels thuis en mijn koffer heeft het niet gered. Maar goed nieuws – hij werd vandaag alsnog bezorgd! Een mentaal confetti-kanon voor de dame van de KLM, want zonder haar zat ik nu in Siberië.
En een kleine tip voor de KLM: update jullie voorlichting over confettipoppers. Vooral voor Rusland. Want die houden blijkbaar niet van een feessie.
Hahaha echt grappig!
Groetjes Thierry en Cindy
Haha. jeetje wat een verhaal. De partypoppers ook. Levensgevaarlijk ;).
Groetjes Merle