Verdacht pakketje in de metro

Ik heb een tweelingbroer: Victor. Als je nu denkt van: huh, hoe dan? Ik heb er ooit een artikel over geschreven:  Een tweelingbroer hebben – de 5 meest gestelde vragen, waarin ik al je vragen alvast beantwoord. Heel handig.

Een tweelingbroer hebben – de 5 meest gestelde vragen

Victor en ik kunnen het goed met mekaar vinden. Natuurlijk hebben we wel eens ruzie, dat hoort als broer en zus. Geen ruzie hebben als broer en zus vind ik gek. Soms vind je elkaar gewoon irritant en dat is prima. Als je elkaar daarna maar weer lief vindt.

Zoals jullie waarschijnlijk wel weten woon ik nu een aantal jaar in Amsterdam. Victor verkoos echter Utrecht boven onze prachtige hoofdstad en is daar gaan studeren, waardoor we elkaar een stuk minder zien. Soms per ongeluk als we beiden bij onze ouders zijn, maar niet vaak expres.

Behalve een paar weken terug, omdat ik Victor had overgehaald om naar de Zweedse DJ Kygo te gaan in de Heineiken Music Hall in Amsterdam. Victor houdt van Kygo, ik waardeer Kygo, dus het was een match. Nu moet je weten dat Kygo’s concert nog geen week na de aanslagen in Brussel plaatsvond. De beveiliging bij de HMH was dan ook extra streng.

De mannelijke beveiliger vroeg beleefd: ‘Mevrouw, mag ik u fouilleren of heeft u liever een vrouw?’, waarop ik riep: ‘Nee joh! Doe jij maar! Vind ik alleen maar fijn!’ Ik doelde op het feit dat er gefouilleerd werd. Niet zozeer dat ik een man fijn vond. Maar goed, dat had die man anders begrepen. Ik hoef je waarschijnlijk niet te vertellen dat de beveiliger extra zijn best deed en Victor een meter verderop op de grond lag van het lachen.

Het concert was amazing, maar dan echt. We besloten zelfs een halfuur in de rij te gaan staan voor merchandise, die uiteindelijk helemaal uitverkocht bleek. Dat was minder, maar goed.

Tijd om de metro terug te nemen naar het o zo charmante Diemen Zuid. Luid pratend over Kygo ploften we neer op het bankje, tegenover een pakketje. Een groot en wit pakketje, om precies te zijn.

Ik wees ernaar en zei tegen Victor: ‘Hee, is dit geen verdacht pakketje, bel het arrestatieteam en de brandweer materiaal?’

Hij keek heel even en toen zei hij: ‘Jawel.’

Daarna vertelde ik uitgebreid over de ontruiming bij Sanoma (ook vanwege een verdacht pakketje) en hoe ik dat allemaal had beleefd. Want natuurlijk was ik in Sanoma terwijl de zooi ontruimd werd. Ik trek dat soort dingen aan.

Het pakketje kreeg van ons geen aandacht meer. Waarom, dat weten we niet meer precies. Wel appte ik Leon even subtiel om het mede te delen, voor het geval het wel een bom was: ‘Er ligt een verdacht pakketje in deze metro!!!!!’ Leon is niet zo bezorgd aangelegd en reageerde dus zoals wel vaker met: ‘Ok.’

Het stel dat instapte in het volgende station vond het echter een ernstigere situatie. Ze keken ernaar, overlegden kort en trokken toen de doos in één ruk open.

Leeg.

‘Ah kijk! Er zit geen bom in!’ riep ik.

De man keek onze kant op en zei: ‘Zijn jullie gewoon naast een bom gaan zitten?’

Victor zuchtte en zei: ‘We hadden ons lot al geaccepteerd.’

Het stel keek verschrikt en ik kreeg geen lucht meer van het lachen. Tegen de tijd dat we eruit moesten liepen de tranen nog steeds over mijn wangen. ‘Bedankt voor het redden van onze levens!’ riep ik ze nog na. De man knikte kort.

Onze ouders vonden het verhaal iets minder grappig. ‘Je gaat toch niet naast een pakketje zitten in een metro in Amsterdam? Zijn jullie gek geworden?’

Nah. We zijn niet gek geworden. We zijn gewoon nooit bang geworden. Sinds die avond in de metro zie ik ons als het boegbeeld van de strijd tegen het terrorisme. Als je nooit bang wordt, hebben ze je ook nooit in de tang.

Heel veel liefs,

Elfi(Selfie)

One thought on “Verdacht pakketje in de metro

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *