Toen ik twee weken geleden mijn eerste winkelverhaal plaatste, had ik niet verwacht dat er zoveel positieve reacties zouden komen. Blijkbaar hebben we allemaal nog last van heimwee aan het warenhuis en ben ik niet als enige een nostalgische V&D sok die nog vaak denkt aan ‘vroegâh’.

En ik zei het vorige week al – in mijn warenhuis gebeurde genoeg. Dus we kunnen nog wel even door met de verhalen. Kunnen jij en ik lekker terugdenken aan die ‘goeie ouwe tijd’.

Vandaag – een verhaal over een generatiekloof.

Eerste winkelverhaal over de belangrijke zakenmannen gemist? Klik dan hier.

U spreekt met de koffer- en kinderafdeling

Het leek een normale dag bij mijn warenhuis. Omgevallen stapels kleding, een klant die dreigde de manager te willen spreken vanwege een korting van 20 cent en een mental breakdown van een peuter bij de LEGO. Same old, same old.

Totdat de telefoon ging. Vol enthousiasme nam ik op met mijn zakelijke riedeltje die ik een paar keer geoefend had voordat ik bij het warenhuis kwam werken.

‘Goedemiddag, u spreekt met de koffer- en kinderafdeling van de V&D, waar kan ik u mee van dienst zijn?’

Even bleef het stil aan de andere kant van de lijn – en dat kon ik me goed voorstellen. Koffers en kinderkleding op één afdeling blijft een vreemde combinatie.

Plotseling hoorde ik een oude, krakende stem: ‘Spreek ik met de kofferafdeling?’

‘Jazeker dat ben ik.’

Toch vreemd hoe ik mijzelf identificeerde als de kofferafdeling, maar daar hebben we het nog wel een keertje over.

‘Mooi, mooi. Ik heb laatst een walkman van Philips gekocht.’

Vroegâh

Een walkman…

Ik herinnerde me vaag een verhaal van mijn ouders.

‘Vroeger, toen had je nog geen iPod! Toen had je nog walkmans. Toen moest je met je cassette voor de radio gaan zitten, totdat je favoriete nummer er eindelijk op kwam en het opnemen. En dan maar hopen dat je ouders er niet doorheen babbelden, want dan kon je weer opnieuw beginnen.’

Het leek mij allemaal een beetje omslachtig.

Ik ben van de generatie van Apple Music, YouTube en Spotify. Dat moeilijke gedoe met bandjes hadden ze gelukkig al opgelost voordat ik muziek ging luisteren.

V&D is geen dinosauriër

‘De V&D is dan wel een beetje ouderwets, maar niet prehistorisch’ – wou ik eigenlijk antwoorden, maar de klant is koning:

‘Heeft u die hier gekocht? Want volgens mij hebben wij geen walkmans in ons assortiment.’

De krakende vrouwenstem beantwoordde mijn vraag met: ‘Jazeker. Maar er zit geen hoesje bij mijn walkman.’

Ineens twijfelde ik of we dan toch echt niet ergens walkmans verkochten. Ik wou de oude vrouwenstem ook geen onzin verkopen.

‘Dat is vervelend. Ik kan u wel even doorverbinden met mijn collega’s van de elektronica afdeling, misschien kunnen die u alsnog een hoesje geven.’

Even bleef het stil aan de andere kant van de lijn.

‘Nee, nee. Ik had online op de webwinkel een heuptasje gezien waar mijn walkman misschien wel inpast. Wilt u misschien even kijken of het daarin zou passen?’

Mijn brein begon te kraken.

Hoe ziet een walkman er überhaupt uit?  Hoe groot is dat ding? Wat was ook al weer een cassette?

Voor de vorm liep ik naar de reistasjes en bekeek ik aandachtig een aantal heuptasjes.

Tja. Een iPhone zou er wel inpassen. Een iPod ook. Maar een walkman?

De generatiekloof

Langzaam liep ik terug naar de telefoon.

‘Ik weet niet of een walkman in het tasje gaat passen mevrouw. Een walkman was eigenlijk ver voor mijn tijd. Toen speelde ik nog in de zandbak. Een iPhone past er wel zeker wel in. Maar misschien moet u uw walkman een keertje meenemen naar de winkel, dan kunnen we samen kijken of hij erin past.’

Teleurgesteld hoorde ik de oude mevrouw zeggen:

‘Goh. Voor jouw tijd.’

Later heb ik op Google gezocht naar foto’s van walkmans. Ik denk niet dat hij erin had gepast.

Heel veel liefs,

Elfi(Selfie) / Het meisje achter de kassa in dat ene warenhuis op de Kalverstraat