V&D. Kennen wie die nog? Ik hoop het wel, want ik denk er nog vaak nostalgisch aan terug. Niet alleen omdat ik nu 24 ben geworden en begin met terug te denken aan de ‘goeie ouwe tijd’, maar vooral omdat ik er heb gewerkt.

Op de kinder/kofferafdeling op de Kalverstraat in Amsterdam, om precies te zijn. Ik begrijp niet precies waarom ze dachten dat kinderen en koffers op één afdeling een puik plan was, maar goed – ik heb er flink wat dagen en avonden gespendeerd.

Ik vond het fantastisch.

Het centrum van Amsterdam staat gegarandeerd voor rariteiten, maar het leek wel alsof de V&D het als een magneet aantrok. Dronken toeristen, gefrustreerde huismoeders, Amerikaanse investeerders – ik heb het allemaal gezien.

Om dit alles een beetje te verwerken besloot ik mijn verhalen op te schrijven. En als de tijd rijp was, dan zou ik onder een schuilnaam een boek uitbrengen met als titel:

‘De verhalen van een meisje achter de kassa in dat warenhuis in de Kalverstraat’

Over de titel was ik nog niet helemaal uit, zoals je kunt zien. Maar het idee was dat ik nooit zou schrijven dat ik bij V&D werkte, maar ‘bij een groot warenhuis op de Kalverstraat’. Immers, ik wou ze niet een faillissement injagen.

Maar dat deden ze zelf al.

Klinkt heel lullig zoals ik het nu opschrijf. Was het ook. Vooral voor de mensen die daar al jaren werkte.

Misschien dat het daarom zo lang heeft geduurd voordat ik het op ElfiSelfie wou zetten. Het was nog net iets te vroeg, net iets te pijnlijk. En stiekem wou ik nog een boek vullen, maar ik kon geen nieuwe verhalen meer beleven nu de deuren dichtzaten.

Dus goed.

Laten we maar beginnen het met bezoek van de

belangrijke zakenmannen.

Ja. Dit gaat over die gasten van SUN Capital die de zaak uiteindelijk lieten verzuipen. Je leest het goed.

Disclaimer: In verband met privacy zijn namen veranderd.

Het warenhuis

Laat ik zeggen dat mijn warenhuis een beetje in de financiële problemen zit. Al een tijdje. Ik zou er graag iets aan veranderen, maar zelfs als ik 100 koffers en kraamcadeaus verkoop op een dag, zijn we er nog niet.

Gelukkig hebben een paar Amerikaanse zakenmannen besloten om in ons te investeren.

Ze haalden ons uit de financiële sores en bedachten allerlei flitsende methodes om de verkoop nieuw leven in te blazen, waaronder een iPad op de werkvloer. Via de iPad kan de klant meteen bij ons uit de webshop zijn artikelen bestellen en gratis thuis laten bezorgen. Een fantastisch idee.

Mocht het nou alleen zo zijn dat het Internet het meestal niet doet, dat niemand weet hoe je het pinapparaat er op aansluit – laat staan dat iemand weet dat we een iPad hebben.

Dus we laten hem veilig in het kastje.

Op een ochtend kwam ik op mijn gemakje de werkvloer opgelopen, klokte mezelf in en bekeek de vloer.

Er was iets vreemds aan de hand.

Geen omgevallen stapels t-shirts. Geen zooi in de paskamers. Zelfs de kassa blonk me tegemoet. Ineens wist ik het weer.

De Amerikaanse zakenmensen komen vandaag langs in ons filiaal. 

Altijd blijven lachen

Van mijn manager kregen we duidelijke instructies.

‘Zorg dat alles opgeruimd blijft, ook de magazijnen. Vergeet niet te lachen. En als ze iets vragen over de iPad – we verkopen er ontzettend veel en het gaat fan-tas-tisch.’

Duidelijk.

Niet veel later kwamen de Amerikaanse zakenmannen, strak in het pak, de roltrap op. Beetje komisch gezicht was het wel. Die rijke zakenlui tussen mijn koffers.

Even leek alles goed te gaan. De zakenmannen keken vriendelijk mijn kant op en ik lachte dan ook vriendelijk terug. Tevreden keken ze om zich heen terwijl ze luisterden naar een verhaal over onze afdeling van de bedrijfsleider.

De groep verplaatste zich vervolgens naar mijn mannelijke collega van de koffers. Één van de mannen in pak vroeg aan hem:

‘How many products do you sell with the iPad on a normal day?’

Ik zag het gebeuren.

Mijn koffercollega houdt niet van liegen en ook niet van ons warenhuis. Tegen mij zegt hij altijd:

‘Dit warenhuis is bullshit.’

En dat mag ik dan aan niemand vertellen.

Hij zag zijn kans schoon. Ik probeerde te zwaaien en te seinen dat ie zijn waffel moest houden, maar het was al te laat. Over zijn lippen rolden de vernietigende woorden:

‘Nothing really. Maybe one. On a good day. Nobody really uses the iPad.’

De Amsterdamse wc-juffrouw

Zo snel als de Amerikaanse zakenmannen kwamen, zo snel waren ze ook weer weg.

Mijn koffercollega leek de gelukkigste man op aarde en ik maakte me zorgen over de toekomst van mijn bijbaan terwijl ik een Nijntje knuffel aansloeg op de kassa. Misschien moet ik vast solliciteren bij de Appie. Maar daar hebben ze geen koffers.

Ineens rinkelde de telefoon.

Mijn bedrijfsleider schreeuwde: ‘Vergeet wat je aan het doen bent! Ren zo snel mogelijk naar de wc en informeer Corrie dat de Amerikaanse mannen niet hoeven te betalen! Nu!’

Onze ras Amsterdamse wc-juffrouw Corrie houdt niet van wanbetalers. Met haar bezem zet ze eigenhandig alle ‘vlegels’ naar buiten die het ook maar in hun hoofd halen om geen 25 cent te betalen.

Altijd vooraf betalen ook. En gepast. Anders wordt ze boos.

Wat zeg ik.

Giftig.

Vieze vuile vlegel

Ik had geen seconde te verliezen. Als een bezetene gooide ik Nijntje aan de kant en vloog naar de wc hoek.

Maar het was al te laat. Ik zag Corrie snuivend met haar dweil uithalen naar de man in het zakenmannen pak.

‘No money, no toilet! Vieze vuile goorlap!’

Tegen mijn manager zei ik dat die 25 cent voor de wc er nog wel bij kon na de miljoenen investering.

Hij kon er niet om lachen.

Heel veel liefs,

Elfi(Selfie) / Het meisje achter de kassa in dat ene warenhuis op de Kalverstraat.