De middelbare school. Soms verlang ik er weer even naar. Je eigen kluisje, steeds dezelfde docenten en een hele hoop vrienden die je elke dag zag. Wanneer ik weer wat langer na denk, herinner ik me weer andere dingen. Fietsen door de regen, stilte-uren waarin je alleen huiswerk mocht maken en een heleboel vakken die mij niet lagen. Ah ja. Ik heb niet meer zo’n heimwee.

Meestal herinner ik mij daarna het verhaal van de brandoefening. De spanning was te voelen in de school. Eigenlijk hoorden wij, als lieve en brave leerlingen, helemaal niet te weten dat er een oefening zou gebeuren. Maar onze wiskunde leraar kon zijn mond weer niet houden.

Bernice en ik hadden exact hetzelfde rooster en kwamen erachter dat wij op het moment suprême, een tussenuur hadden. Na lang wikken en wegen besloten we samen dat we het meeste actie zouden zien vanuit de hal. En dus besloten we ons uurtje daar te spenderen.

Het begon bij de receptie. Een groep leraren en conciërges trokken hun fluorescerende BHV’er hesjes aan en bespraken hun plan van aanpak. Toen de walkietalkies uitgebreid waren getest, kon het feest beginnen. Het eerste brandalarm ging af, maar niemand verroerde zich. Ik moet er misschien even bij vertellen dat niemand reageert op het brandalarm, omdat het negen van de tien keer een brugklasser was die tegen de knop was gevallen. Loos alarm dus. Maar al snel volgde het tweede brandalarm en dat was het teken om in paniek te raken.

Vanachter de receptie holden de BHV’ers met hun fluorescerende hesjes. De langzaamste BHV’er trok ik aan zijn hesje: “Meneer! Wat moeten wij doen?” Hij dacht even na, maar gaf toen kort, maar duidelijk antwoord: “Rustig blijven zitten.” Nou. Okee dan.

In de klaslokalen brak intussen de pleuris uit. De leraar wees de vervelendste leerling aan die als laatste pas het lokaal mocht verlaten(die je op zich wel zou kunnen verliezen in een brand) . En ook al bestond onze school uit enorme ramen die je open kon schuiven, je moest altijd via de deur. Het belangrijkste was nog wel dat je rustig moest lopen en je tas achter moest laten. Zelfs als je in brand stond, achterna werd gezeten door een terrorist, of de brokstukken je om de oren vlogen bij een aardbeving: je rent nooit.

Terug naar mij en Bernice. Wij waren rustig aan het zitten. Na een korte tijd kwamen er hele klassen de gangen door. En wij zaten, zwaaiden naar leraren en verbaasden ons over de gestreste brugklassers. Na een kleine 10 minuten liep er niemand meer door de gang en was het stil in de school. Te stil.

Het kostte ons even om te realiseren dat we echt de enige in de school waren. Zelfs de BHV’ers waren pleite. Het werd ons toch wel een beetje heet onder de voeten, maar we moesten rustig blijven zitten. Instructies zijn instructies. Met Bernice sprak ik over het World Trade Center, waar ook iedereen moest blijven zitten.

Buiten verzamelden de klassen zich op het handbalveldje. Toen onze mentor zich realiseerde dat wij er niet waren riep hij in paniek tegen de BHV’ers: “Ik ben twee leerlingen kwijt! Ze zijn dood! Ze hebben het niet gered!” Maar niemand die ons kwam zoeken.

Na nog eens vijf minuten vonden we het wel genoeg geweest. We pakten onze tassen en stapten naar buiten, recht in de armen van de BHV’ers: “Je moet je tas binnenlaten!” Ik was ronduit verontwaardigd. Hoezo mijn tas binnen laten? Je bent ons vergeten, droplul! Maar voordat ik een speech kon geven klonk het signaal dat we het gebouw weer mochten betreden.

En dus gingen we weer rustig zitten. Dezelfde klassen kwamen weer langs, met zwaaiende leraren. Ik besloot verhaal te halen bij een langslopende BHV’er. “Hoezo blijven zitten?” “Ja meneer, dat waren onze instructies.” Na een verwarrend gesprek kwamen wij erachter dat we simpelweg waren vergeten en dat we het in geval van brand waarschijnlijk niet hadden overleefd. De opper BHV’er werd erbij geroepen. “Dames, dit had nooit mogen gebeuren. Mijn excuses. Om jullie gerust te stellen, het was geen brandoefening maar een bomoefening.” Verschrikt keek ik de BHV’er aan en riep: “Bomoefening?! EN WE MOESTEN BLIJVEN ZITTEN?!”

We werden vriendelijk bedankt en verzocht om vooral rustig te blijven zitten. Deden we ook. Gelukkig was het een oefening, maar mijn vertrouwen in fluorescerende hesjes is sinds die dag nooit meer hersteld. In het geval van brand, bom of maniak zet ik het op een rennen: met tas, met paniek en door het raam.

Heel veel liefs,

Elfi(Selfie)