Ik weet hoe een batterijkip zich voelt. Het is spits. Overal staat iemand. Het ruikt naar zweet van forensen. En naar patat, want die eet een student in een hoekje lekker ongegeneerd op. Alsof ik geen honger krijg van die frietlucht. Ook ben ik inmiddels al drie keer tegen mijn buurman aangevallen, omdat de trein wiebelt. Nu denkt hij dat ik hem probeer te versieren. “Ben je nou voor me aan het vallen?” Nee. Echt niet. Ik besluit een gokje te wagen en een plekje te gaan zoeken. Veel slechter kan het niet worden. En je weet maar nooit.

De NS heeft een foutje gemaakt. De oude treinen zijn aan vervanging toe, maar de nieuwe treinen zijn nog niet af. Nu rijden er minder treinen en is het dus drukker. En wat doet de NS? Scholen en universiteiten oproepen om hun lestijden te veranderen, zodat het rustiger wordt rond de spits. Lieve NS, laat ik duidelijk zijn: het is jullie probleem. Niet die van de universiteiten. Jullie moeten gewoon de zaakjes voor mekaar hebben. En ‘sorry’ zeggen. Want door jullie ‘foutje’ overkwam mij het volgende.

Verderop spot ik een plekje. Een mooi plekje ook, aan het gangpad. Mijn favoriet. Met een klein holletje ren ik naar mijn godswonder toe. Eindelijk zitten. Maar dan wordt mijn droom ineens abrupt verstoord. Een damesstem zegt: “Sorry, daar zit al iemand.” Ik schiet meteen weer overeind. Oh god nee. Ben ik op een klein mens gaan zitten? Een lilliputter? Een kleine bejaarde? Een peuter?

Nee. Het is een chihuahua. Zo’n klein keffertje. Zo’n cavia die zichzelf een hond noemt. Zo’n valse blafmachine. Daarnaast zit een mevrouw in een jasje met bontkraag en panterpint. Met kapot geblondeerd haar. Met neptieten. En met zo’n belachelijke hondentas, waar de chihuahua in kan, want dat ding is te lui om zelf te lopen. “Sorry, maar zou u uw chihuahua even opzij willen doen? Ik wil graag zitten.” Panterjas kijkt me met een dodelijke blik aan. “Nee. Princess zit daar al.”

Natuurlijk heet die hond Princess. Het kan altijd erger. “Heeft u een kaartje voor Princess gekocht?” Princess kijkt me ondertussen glazig aan. Zou Princess een fijn leven hebben? Of zou ze wel eens gek worden van panterjas? Zou ze stiekem haar favoriete panterjurk verscheuren? Plassen over haar pantertapijt? Een drol leggen in haar panterpantoffel? Daar lijkt Princess me wel een hond voor. Lekker poepen in een pantoffel. “Nee natuurlijk niet, het is een schoothondje.” Het begint me een beetje te duizelen. “Ik kan er ook gewoon bovenop gaan zitten. Vind ik niet erg.”

Ik ben best goed in dreigen, maar panterjas is er beter in. En dus sta ik in de trein. Weer tussen de stinkende forensen. Princess zit. NS, gekker moet het echt niet worden. Mijn geduld raakt op. De volgende Princess gooi ik op het spoor. Ik zie het al voor me: vertraging door aanrijding met een chihuahua. Eigen schuld, dikke bult.

Heel veel liefs,

Elfi(Selfie)