Mensen noemen mij vaak naïef. Zelf vind ik dat natuurlijk onzin, maar door de jaren heen merk ik wel dat ik een beetje goed van vertrouwen ben. Dat dat hetzelfde is als naïef kan mij niet schelen. Naïef is gewoon een naar woord.

Zo was er ooit een dag waarop mijn schoonzusje, Paulette en haar vriend, Denny, een vissenkom zochten op de zolder van mijn schoonouders. Ze woonden destijds net samen en om dat feest te bezegelen werd er een vis aangeschaft. Twee vissenkommen waren in de race. Uitgebreid werden ze bekeken en gescoord op visvriendelijkheid.

Na een klein halfuurtje was er een winnaar. Terwijl ik al op weg was naar beneden, stopte Denny zijn hoofd in de kom en riep: “Hallooooo?” Snel zette hij de kom aan zijn oor. “Haha, ik hoor mezelf terug.” Licht sceptisch besloot ik te blijven staan. “Moet je ook een keer proberen Elfi, dat is leuk.”

Mijn instinct vertelde mij dat Denny pure onzin aan het verklaren was. En dus besloot ik het aanbod vriendelijk af te slaan. Snel greep mijn vriend Leon de vissenkom, schreeuwde erin en zette hem ook aan zijn oor. “Nee Elfi, je hoort jezelf echt terug! Wist je dat niet?” Leon is ook niet te vertrouwen. Mocht je dit lezen, ik vind je heel lief, maar je probeert me te vaak te bedotten. En dus besloot ik te wachten tot Paulette de vissenkom zou pakken. Ik vertrouwde Paulette, als enige in de kamer.

Paulette riep ook vol overtuiging in de vissenkom en verplaatste de kom naar haar oor. Als Paulette ook iets terug zou horen, dan zou het wel waar zijn. Toch? “Wow, ik hoor mezelf echt terug! Probeer maar!”

Verdikkie. Als Paulette het hoorde, zou het wel waar zijn. Ik kreeg de magische vissenkom in mijn handen geschoven. Ik was inmiddels wel aardig overtuigd, maar ik wou mezelf toch niet compleet voor gek zetten en dus zei ik zachtjes: “Hallo?”

Natuurlijk hoorde ik mezelf niet terug. Maar dat lag niet aan de kom, maar aan mij, aldus mijn gezelschap. “Harder! Anders werkt het niet!”

“Hallo!” Weer geen reactie. Ik wou de handdoek in de ring gooien, maar van mijn groepje moest het nog harder. Ik bezweek weer onder de groepsdruk en riep voor de laatste keer vol overtuiging: “HALLO!”

En toen hoorde ik mezelf terug. Nee, natuurlijk hoorde ik niks. Ik werd voor de gek gehouden. Paulette, Denny en Leon rolden van het lachen over de vloer. En ik voelde me bedonderd. Mijn vertrouwen was beschadigd.

Ik ben niet trots op dit verhaal. Ik schaam me er zelfs een beetje voor. Maar het is wel de realiteit. Nu verdenk ik elke dag iedereen ervan dat ze me voor de gek houden. Ik zie nu al op tegen 1 april. Zucht.

Heel veel liefs,

Elfi(Selfie)