Die keer dat ik werd aangehouden op Utrecht Centraal

Ik heb zeg maar een bovengemiddeld ontzag voor autoriteit. Douane, politieagenten, brandweermannen – zodra ik ze zie schiet ik meteen in foetushouding.

Zo ook op deze koude donderdagmiddag. Ik had net mijn laatste tentamen van het jaar gemaakt en nauwelijks geslapen. Safe to say dat ik meer leek op een personage uit The Walking Dead dan op mezelf, maar goed – bijna vakantie. Even volhouden nog.

Aangekomen op Utrecht Centraal had ik mijn vader aan de lijn. We waren druk in gesprek over de feestdagen, toen ik me bedacht dat ik nog even richting de Etos moest. Ik had namelijk nog droogshampoo nodig.

Of niet? Terwijl ik luid met pap bleef kletsen stopte ik abrupt een paar meter voor mijn bestemming. Ik was moe, ik had pap aan de telefoon en misschien moest ik een keer mijn haar écht wassen, in plaats van vals te spelen met droogshampoo.

Ik draaide me om en liep rustig richting de uitcheckpaaltjes. Ander keertje. Nu fijn naar huis, mijn joggingbroek aandoen en op de bank in slaap vallen.

Ineens voel ik dat iemand tegen me aan loopt. Ik kijk naar rechts en zie een man van een jaartje of dertig, die me wel erg indringend aankijkt. Terwijl ik me klaar maak om iets in de trant van: Hooo huuu, personal space! – te roepen, wappert de man met zijn portemonnee voor mijn neus. Even vraag ik me af of ik andersom gerold werd (Hier heb je een portemonnee! Fijne dag!), maar dan valt mijn oog op een kleine pasfoto en een politielogo.

Mijn god.

Ik word aangehouden. Door een agent in burger.

Al mijn misdrijven flitsen voor mijn ogen. Ik liep een keer door rood, fietste een keer zonder licht – logisch dat ze me een keer zouden oppakken. Mijn adem stokt en mijn benen besluiten heel abrupt aan de noodrem te trekken.

Dan hoor ik ineens weer mijn vader in mijn oor: ‘Elfi? Wat doe je?’ Een tweede agent in burger sluit aan en samen kijken ze me heel intens aan, alsof ze alles weten over mijn criminele verleden. Ik slik, haal heel diep adem en fluister dan: ‘Pap, volgens mij word ik aangehouden.’

Kijk, mijn vader is heel kalm, maar dit is voor ouders wel een momentje van paniek. Die zien hun dochter ook liever op vrije voeten, dan achter de tralies. In mijn oor worden duizenden vragen gesteld: ‘Hoezo? Is het wel een echte agent? Heb je dat wel gevraagd? Wat heb je dan gedaan?’

‘Pap, ik heb geen idee. Ja, het is een echte agent. Hij had zo’n ehh, dinges. Pasje. Foto. Alles erop en eraan.’

Meneer en mevrouw agent kijken een tikje verward en dan vraagt meneer agent: ‘Pardon, bent u aan het bellen?’ Ik knik instemmend. ‘Wilt u dan even ophangen?’

Ja meneer agent, maar probeert u maar eens een vader op te hangen die net heeft gehoord dat zijn dochter wordt aangehouden op een station, grapjas.

‘Pap, ik moet je even ophangen. Ja. Nee. Ik ben voorzichtig. Is goed. Ik moet nu ophangen pap.’

De geruststellende stem van mijn vader klinkt nog een laatste keer: ‘Laat je niet gek maken Elfi! Zijn maar agenten!’

Ik pieste bijna in mijn broek van angst, maar goed. Terwijl ik mijn oortjes uit mijn oren trek vraag ik me af of dit misschien allemaal een droom is. Dat ik stiekem in slaap ben gevallen en inmiddels in Maastricht ben. Maar terwijl ik mezelf zachtjes knijp moet ik constateren dat ik toch echt een beetje in de penarie zit.

De agent schraapt zijn keel: ‘Ik zag dat u gedesoriënteerd rondliep.’

Mijn hoofd begint te draaien. Gedesoriënteerd? Excuse me?

‘Ehm, ja. Dat klopt. Ik wou naar de Etos en toen niet meer.’

Ik bedenk me dat de beveiliging op Utrecht Centraal is aangescherpt door de aanslag op de Berlijnse kerstmarkt. Ik vraag me af of ze denken dat ik een terrorist ben. Ik stel mezelf gerust met de gedachte dat ik nog geen rotje durf af te steken, laat staan een bom.

‘Waar komt u vandaan? Welk perron?’

‘Spoor 19 denk ik? Trein uit Amsterdam?’

‘En wat deed u daar?’

‘Ik moest een tentamen maken.’

‘Wat studeert u?’

‘Eh, persuasieve communicatie. Aan de UvA.’

Meneer agent lijkt niet erg onder de indruk van mijn antwoorden. Stel nou dat ik toch de Etos ben ingelopen, dertig bussen droogshampoo in mijn tas heb gepropt en op mijn dooie gemakje naar buiten ben gelopen. Ik sta niet echt voor mezelf in vandaag.

‘Is dit uw eindbestemming? Of gaat u nog overstappen?’

‘Nee, ik woon hier.’

Ik wijs vol enthousiasme richting mijn huis.

‘Waar precies?’

Ik wijs nog wat harder.

‘Ik bedoel uw adres.’

Oh. Terwijl ik braaf mijn adres (en postcode, god weet waarom) opdreun, vraag ik me sterk af waar dit gesprek naartoe gaat. Als ik een terrorist zou zijn, mijn onderbewustzijn iets had gejat, of gezocht werd, was ik vast allang getackeld en neergeslagen.

‘En u gaat nu naar huis?’

‘Dat was ik wel van plan ja.’

De woorden van pap draaien door mijn hoofd. Niet gek laten maken. En dus raapte ik al mijn moed bij elkaar.

‘Volgens mij heeft u het onschuldigste meisje van Utrecht Centraal aangehouden.’

De agenten blijven even stil en knikken instemmend naar elkaar. Terwijl ik me afvraag of dit het teken is dat ze mij synchroon in mijn been gaan schieten, spreekt mevrouw agent de magische woorden.

‘U mag verder lopen. Veilige dag.’

Joeh, dat hoef je mij geen twee keer te zeggen. Met een angstig holletje en knikkende knietjes bevrijd ik mezelf uit de klauwen van de autoriteiten. Even kijk ik nog achterom om te kijken of ze niet nog van gedachten veranderen, maar ik was toch echt officieel een Free Willy.

Vlak voor mijn huis bel ik mijn vader terug.

‘Pap, zie ik er soms uit als een terrorist?’

‘Denk het niet.’

‘Als een boef dan?’

Even denkt hij na. ‘Nou, je hebt wel maar heel kort geslapen.’

Goed.

Mijn voornemens voor 2017: meer slapen, minder door rood fietsen en minder in mijn broek plassen wanneer ik een agent zie.

Heel veel liefs,

Elfi(Selfie)

2 thoughts on “Die keer dat ik werd aangehouden op Utrecht Centraal

  1. Denk dat ik hetzelfde gevoel zou hebben als jij had. Had een tijdje geleden een politieagent achter me aan rijden, dus dacht stay cool, rijd netjes en doe alsof er niks aan de hand is. Ik sloeg af, politie sloeg af en natuurlijk scheet ik hem al: oh shit ik heb te hard gereden of zie d’r uit als een crimineel. En ik rijd netjes richting de lidl, en ja hoor de politie ook.. noooo.. dus ik parkeer netjes en de politie reed ergens anders de parkeerplaats op. Pfieuw ik heb dus niet iets idioots gedaan.. bleek dat ze een broodje gingen halen ?. Engste moment ever ?

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *