‘Elfi, jij bent ook overal bij hè?’

Op een of andere manier trek ik chaos een beetje aan.

Vorig jaar was ik bij de aanslag in Barcelona en dit weekend stond ik met mijn neus bovenop het protest van de gele hesjes in Parijs.

Dus ja, terechte opmerking. Ik weet ook niet zo goed hoe of waarom het gebeurt – maar ik kan jullie garanderen dat ik het nooit aangeef in mijn boekingsopties.

‘Graag inclusief ontbijt. En oh ja, een bijna doodervaring, vriendelijk bedankt.’

Timmer de zaak maar in mekaar

Want ik kan je garanderen dat we het niet opzochten.

Op vrijdag kregen we voor het eerst een beeld van hoe heftig de protesten zouden worden. Terwijl ik mezelf de Sephora door wurmde (zien jullie ook een patroon?), vertelde het personeel mij dat de Champs Élysées helemaal zou worden dichtgetimmerd, omdat de gele hesjes een protest hadden aangekondigd.

Het zou wel aan mij liggen, maar in mijn hoofd betekent een protest vooral veel lopen en veel bordjes met slogans erop.

Maar in Parijs betekent een protest dat de hele stad aan gort wordt geslagen.

Je kunt van alles vinden van Fransen – gepassioneerd zijn ze in ieder geval wel.

Ah, oui!

Toen Peter, Thierry en ik de volgende dag wakker werden kwamen de eerste beelden van de Champs Élysées langzaam binnen – mannen met gasmaskers, waterkanonnen en rondvliegende bakstenen.

Leek ons niet echt heel gezellig om nu over de bekende straat te flaneren. Immers, wij kwamen gewoon voor de croissants.

En dus besloten we maar naar de andere kant van de stad te verkassen. Niks aan het handje. Dachten we.

Want toen we rustig een croissant aan het eten waren in een winkelcentrum, begon de bediening ineens iets te schreeuwen in het Frans.

Mijn Frans gaat niet verder dan steeds ‘Ah, oui!’ – roepen, dus ik was blij dat Thierry ons met zijn vloeiend Frans kon meedelen dat we werden geëvacueerd.

Want de hesjes stonden voor de deur.

Prioriteit nummer #1

Op zich stond ik er wel voor open om netjes te gaan evacueren. Immers, de hesjes kwamen niet om een kopje thee te drinken en te praten over hun gevoelens.

Mocht het niet zo zijn dat we alle drie gewoon naar de wc moesten.

Dus terwijl de wc dame probeerde haar deuren te sluiten, stuiterden wij als een fanfare naar binnen.

Want he, prio’s.

Eenmaal getoiletteerd konden we weer helder besluiten dat evacueren eigenlijk de eerste prioriteit had moeten zijn, maar goed he, we konden het onszelf ook niet kwalijk nemen.

Dus terwijl de beveiliging ons een klein geïrriteerd duwtje naar buiten gaf, waren we eigenlijk een beetje verbaasd.

Want in plaats van een kalme, rustige straat – stonden we middenin het protest.

‘Op zich hebben we niks geels aan’

‘Ehh, volgens mij moeten we daarheen’

Peter wees naar een straat waarin zich een linie gele hesjes had gevormd, tegenover een linie ME. Er werd een bushalte ingetrapt, een straatpaal uit de grond getrokken en flessen gegooid.

En we konden niet echt anders dan er maar gewoon doorheen.

‘Kijk, op zich hebben we geen geel hesje aan’, grinnik ik licht nerveus terwijl we ons naar de voorkant van de linie wurmden, ‘misschien merken ze ons niet eens echt op’ .

Op zich zat hier een kern van waarheid in. Want toen we door het niemandsland tussen de linie en de politie liepen, had ik ook niet echt het gevoel dat iemand het op ons had gemunt. De ME liet ons met alle liefde passeren en naast dat de hesjes niet heel accuraat konden gooien, kwamen we er wel goed vanaf.

Eenmaal achter de linie riep ik nog grappend iets over of de mannen van de ME ook op Tinder zaten, maar toen er vuurwerk onze kant op kwam vonden we het wel weer genoeg geweest.

Steppin’ away from my problems

Na het voorval met de hesjes, besloten we dan ook om ons te verplaatsen naar de tweede prioriteit van het weekend – eten.

En dan deden we in stijl.

Op een elektrische step.

Misschien was dit wel mijn favoriete moment van het weekend.

In de stromende regen stepten we met zijn drietjes langs de Seine. En vergis je niet, die dingen gaan nog best snel – maar desondanks zagen we er een beetje uit als een vreemd soort scooterjeugd.

Eenmaal bij plaats van bestemming, kwam ik erachter dat mijn step als enige nog niet leeg was.

Om even stoer te doen over mijn batterijvermogen, maakte ik nog een overwinningsrondje richting het plein verderop, waar ik tot mijn grote schrik onverwacht vol op de rem moest (lees – van mijn step sprong als een giraf op glad ijs).

Hello, are you on Tinder?

Hesjes. Politie. Traangaskanonnen.

Niet heel gezellig, dus ik besloot een bocht te maken en rustig weg te steppen van mijn issues.

In mijn ongemakkelijke poging tot draaien, schampte ik tot mijn schrik het been van een geel hesje.

Een knappe versie van het gele hesje, dat wel.

‘Ah, pardon!’

‘Pas de problème! Ça va?’

‘Oui, ça va!’

Kijk, mijn Franse vocabulaire is nog best uitgebreid.

Zeg ik nu stoer, maar hierna brabbelde hij iets totaal onverstaanbaars terug, waardoor ik toch moest teruggrijpen op:

‘Je ne parle pas Francais!’

Het hesje grinnikte en zei toen:

‘You look very beautiful today’

‘Oui, ça va!’

Fransen. Nog erger dan Italianen. Kan niet zeggen dat ik het niet charmant vond, maar hoe het hesje mijn uiterlijk kon beoordelen was mij een compleet raadsel.

Ik was immers ingepakt met een sjaal tot aan mijn oor, een muts met berenoren en een regenjas. Ik leek eigenlijk gewoon op een teletubbie. Een teletubbie op een step.

In ieder geval, ik was een beetje van mijn à propos. En dus besloot ik maar over koetjes en kalfjes te beginnen.

‘Oh, thanks! How’s the protest going?’

‘Well, it’s going really well! I have my gas mask right here and I also found a brick that I can throw at the police.’

De Frans man wees dringend naar zijn jaszakken, waarna hij trots zijn baksteen liet zien.

Ik keek, lachte net iets te hard, bedankte vriendelijk en stepte toen op volle turbo terug naar Peter en Thierry.

Die vonden het verhaal wel grappig.

‘Misschien heeft ie nog wel een andere baksteen voor je in zijn broek.’

Ik denk dat ik nog even single blijf.

Heel veel liefs,

Elfi(Selfie)