Doctor Love: Liefdesblindheid

Ik ben een wandelend cliché. Geef me één cultwijsheid over de liefde en ik kan je er een prachtig voorbeeld van geven. Liefde op het eerste gezicht? Been there, done that. Liefde maakt blind? Een paar keer zelfs.

Daarom vandaag, mijn bewijs waarom liefdesblindheid bestaat.

Ik ben nu bijna vier jaar samen met mijn vriend (ja, vet lang!), maar voordat ik rustig naast hem neer plofte, was ik Elfi de Serial Dater. Settlen vond ik lastig, want ik vond nooit de juiste jongen en ik was veel te intens en serieus voor mijn leeftijd. Niemand wil echt een serieuze relatie wanneer je zestien bent, behalve ik dan. Ik was in it, to win it.

Ik probeerde het op mijn zestiende dan ook in het oudere segment te zoeken. De jongen in kwestie, laten we hem Bram noemen, was dan ook achttien. Ja, jij dacht zeker dat ik op date ging met bejaarden, maar twee jaar ouder was voor mij al wel bejaard genoeg.

Goed, ik was vrij snel overtuigd van Bram. Kostte me nog geen uurtje. Het duurde dan ook niet lang voordat ik Bram had gestrikt in het woord ‘relatie’. Ik blij. Bram ook. Denk ik. Misschien wist ie gewoon even niet wat het overkwam. Kan ook. Maar goed.

De aftakeling begon al snel, want Bram rookte. Sorry als je dit leest en je bent een kettingroker, maar ik moet even eerlijk tegen je zijn: je smaakt naar asbak. Heel onprettig en voor niemand leuk. Ik vroeg Bram dan ook vriendelijk, doch dringend, of ie hier heel snel mee op wou houden. Bram zei meteen ja: dit zou zijn laatste pakje zijn. Ik was onder de indruk van mijn overtuigingskracht. Niet alleen had ik hem overtuigd tot het woord ‘relatie’, maar ik werkte beter dan een nicotinepleister tegen een rookverslaving. Ik besloot dat ik later iets in de marketing zou gaan doen en ging rustig slapen.

Maar natuurlijk stopte Bram niet. Nieuw pakje na nieuw pakje zag ik binnenkomen en ik begon me licht te irriteren aan zijn doorzettingsvermogen. Maar mijn liefdesblindheid werkte nog op volle kracht, dus echt heel erg vond ik het niet. Bram had namelijk nog heel veel positieve kanten (die ik nu even niet meer kan opnoemen), dus niks aan de hand.

Zo kabbelden we nog rustig een weekje of drie verder. Geen wolkje aan de lucht. Alles helemaal top.

Tot die ene middag dat ik met mijn beste vriendin wegfietste bij school. Terwijl we het hadden over belangrijke vrouwenzaken, kwam Bram ons tegemoet. Op zijn motor, met een peuk in zijn mond. Het was net een scène uit New Kids. Alsof ik mezelf in Maaskantje aantrof.

Ik knipperde twee keer met mijn ogen en toen spatte alles als een luchtbel uit elkaar. Ik voelde letterlijk de roze bril van mijn hoofd afglijden. Binnen tien seconden was al het verliefde gevoel in mijn lijf ergens de grond ingezogen, om nooit meer terug te keren.

Liefdesblindheid is iets echts en je mag het niet onderschatten.

Vraag dan ook een paar keer na aan je vriendinnen en vrienden of je het allemaal wel op een rijtje hebt. Als je matties zeggen: ‘What the fuck, nee, wat denk je wel niet?’ Probeer jezelf dan niet te overtuigen en neem gewoon je verlies.

Dat is beter voor iedereen.

Heel veel liefs,

Elfi(Selfie)

One thought on “Doctor Love: Liefdesblindheid

  1. Oh man, wat heb ik je blog gemist (geen idee waarom ik niet vaker langskwam). Ja, liefdesblindheid. En dan van de kant van een vriendin, die niet goed durft te vragen of je mattie wel helemaal goed bij haar hoofd is… Want ja, wie weet ziet zij iets wat ik niet zie.
    Een beetje blindheid hoort wel bij verliefd zijn of de liefde in het algemeen, als je je er maar bewust van bent dat je iets oogluikend goedvindt. En soms zie je gewoon pas later in dat je helemaal niet bij elkaar past. Want echt veranderen dat doen mensen niet zo snel.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *