Ik heb ooit iets geschreven over of mannen en vrouwen vrienden kunnen zijn. Terwijl de meningen over dit onderwerp verdeeld zijn, ben ik ervan overtuigd dat het prima kan. Ik heb immers mijn trouwe, lieve, mannelijke vriendengroep die ik al ken sinds ik zand zat te vreten in de speeltuin. Okee, misschien iets korter. Vanaf de brugklas ongeveer. Ook al sluit ik niet uit dat ik toen nog zand at.
Met Thierry, Peter en Hjalmar trok ik mijn zes lange VWO jaren elke dag op. Met die drie danste ik op mijn eerste schoolfeest, ging ik voor het eerst zonder ouders op vakantie en nam ik mijn eerste shotje tequila (om het daarna nooit meer te drinken, gedverdemme).
Na het VWO ging iedereen zijn eigen ding doen. We woonden niet meer bij elkaar in de buurt, fietsten niet meer samen naar school. Maar wat we nog wel samen deden – was samen drankjes doen. Dat was immers onze specialiteit.
Zo was ik er een avondje op uit met Peter en Thierry. Terwijl zij het zoveelste rondje shotjes stonden te bestellen, tolde ik al op mijn benen. Ik heb laat maar zeggen de alcohollimiet van een hobbelpaard. Na een drankje of drie, kan ik al niet meer goed zien of ik in een rechte lijn loop of niet. Daarom ga ik ook graag uit met Peter en Thierry. Die houden altijd een oogje in het zeil als mijn oriëntatie en ik elkaar even niet meer kunnen vinden.
Naast mij stond een man van een jaartje of veertig, die bijzonder veel interesse toonde in mij en mijn verdwenen oriëntatie. Hij tikte op mijn schouder en vroeg me of hij een drankje voor me kon bestellen. Terwijl ik hem glazig aankeek en hem vertelde dat ik liever een teiltje wou, kwam Thierry, mijn favoriete cockblocker, tussenbeide: ‘Nee man, ze is met ons’
Precies! – dacht ik. Ik ben met Peter en Thierry *hik*. Terwijl het hobbelpaard in mijn brein besloot dat ik beter even een glaasje water kon drinken, zette ik een paar stappen opzij. Vanuit mijn ooghoeken zag ik Peter zich omdraaien en kort naar de gluiperd knikken.
‘Huh, wacht. Ze is hier met jullie twee samen?’
Even een kleine disclaimer: Peter en Thierry kunnen ongeveer het driedubbele drinken, maar dat betekent niet dat ze niet aangeschoten raken. Zo stelt Thierry zich met een slok op graag voor als Jean-Pierre, terwijl Peter vooral iedereen in de zeik neemt. En vandaag, was het niet veel anders.
‘Ja man. We noemen onszelf de tripod.’
Nog een kleine disclaimer: deze benaming had ik ook nog nooit gehoord. Maar op zich was het een prima benaming voor onze #squad op dit moment. We waren immers met drie. En een tripod heeft drie poten. En nee, heel veel dieper ging het niet meer na vijf tequila – maar het idee zat prima in elkaar,
Deze man had waarschijnlijk nog nooit van #SquadGoals gehoord, want zijn ogen begonnen te glinsteren.
‘Oh ja, vindt ze dat leuk ja? Trio’s?’
Als er een WK synchroon-je-drankje-uitspugen bestond, dan hadden we nu een medaille. Ik viel bijna van mijn barkruk af en piste bijna in mijn broek van het lachen. Of van de wijn. Eén van de twee.
Safe to say dat Mr. Midlifecrisis hierna besloot af te druipen en #tripod nog lang in onze vocabulaire bleef plakken. Eind goed al goed.
Wat leren we hiervan? Koester de vrienden die op je letten als je een hobbelpaard bent, die mannen op afstand houden met flauwe grappen en vooral: die je weer veilig thuisbrengen aan het einde van de avond.
Want dat zijn de echte, echte #squadgoals.
Heel veel liefs,
Elfi(Selfie)