Mijn guilty pleasure is zonder twijfel schuddebuikjes van Bolletje. Mocht je deze goddelijke dingen nog nooit hebben gegeten, ren dan naar de Appie en koop een levensvoorraad voor jezelf. Het is het beste wat er is, vind ik: kleine speculaasbolletjes voor op brood.

Al zolang als ik me kan herinneren eet ik twee boterhammen met schuddebuikjes als ontbijt. Elke ochtend, alleen als ik op vakantie ben maak ik een uitzondering. Vol geluk eet ik met gemak een heel pak op. Kan me niks schelen hoeveel calorieën erin zitten. Je leeft maar één keer en dus vind ik dat ik het ervan moet nemen. En blijkbaar kan het ook gewoon, want in al die jaren ben ik nooit dik geworden. Ik ben nog steeds aan de dunne kant, waarschijnlijk omdat ik daarnaast niet echt snoep en gezond eet.

Mijn vriend Léon dacht er echter anders over. “Elfi, je eet troep. En je beweegt steeds minder, dus hoe je het ook went of keert: je eet ook teveel. Je moet echt minderen met de schuddebuikjes.”

Okay, ik wist zelf ook wel dat een half pak schuddebuikjes per dag niet goed was. En eigenlijk wou ik stiekem ook wel wat meer gaan letten op wat ik at. Maximaal 30 gram per boterham, werd de afspraak met mezelf. Even voor de beeldvorming: 15 gram per boterham is normaal, dus dit kon ik nog wel handelen. Een goed jaar heb ik mezelf aan de afspraak gehouden, op wat uitzonderingen na.

Totdat ik stage ging lopen en ineens bruut voor zes uur in de ochtend uit bed moest. Ik vond mezelf super zielig en met een goede dosis zelfmedelijden besloot ik dat ik mijn schuddebuikjes niet af hoefde te wegen. Het was immers vroeg en ik had gewoon honger als een nijlpaard.

“Elfi, hoeveel schuddebuikjes eet je nu eigelijk?” zei Leon, toen ik het vijfde pak van die week in ons karretje deed. “Euhm, gewoon, normaal.” Met die indringende ogen boorde hij natuurlijk dwars door me heen. “Je bent net een heroïne verslaafde. Echt. Ik ga je beschermen tegen jezelf.” Mijn speech over verslavingen wou ook niet meer helpen. “Ik ben tenminste niet drugsverslaafd! Of aan alcohol! Of aan andere dingen!”

Vanaf die dag woog Leon elke ochtend mijn schuddebuikjes af. In een glas werd het voor mijn neus geploft. “60 gram. Geen gram meer.” Mijn buik en ik keken teleurgesteld naar de hoeveelheid. Dit was toch geen feestje meer? Snel griste ik het pak weer uit het kastje, zodra hij de deur uit was. Had ie natuurlijk ook meteen door. De slimmerd.

De maatregelen werden aangescherpt. Hij besloot de schuddebuikjesheroïne elke ochtend voor me te verstoppen. Beetje jammer dat ik woon op een kleine dertig vierkante meter en dat ik elke centimeter van mijn huis ken. Natuurlijk had ik het pak direct gevonden. Zo slim was ik dan ook wel weer. Totdat hij merkte dat de voorraad er toch wel erg snel doorheen ging. “Elfi. Dit is een interventie. Je moet hiermee stoppen.” Vol overtuiging pakte hij mijn geliefde oranje pak en stak hem in zijn werktas. “De schuddebuikjes gaan met mij mee.”

Stik.

De hele dag heb ik honger geleden. Niet echte hongerhonger natuurlijk, maar emotionele honger. Wat is het leven waard zonder belachelijke hoeveelheden schuddebuikjes? Mijn crave werd groter dan mezelf en dus kocht ik na stage stiekem mijn eigen pak schuddebuikjes, die ik zorgvuldig verborg in de kast. Dit weet Leon trouwens nog steeds niet. Sorry alvast, Leon, als je dit leest. Maar ik ben veel beter in verstoppen en ik wist dat je er toch niet achter zou komen.

Met mijn vader besprak ik de situatie, hopend op een beetje medelijden. Even was ik vergeten dat mijn vader helemaal healthyhealthy is de laatste tijd en dus nauwelijks suiker meer eet. Hij zette zijn serieuze stem op en begon aan een preek die alleen je vader je zou kunnen geven. “Suiker is een verslaving Elfi. Een serieuze verslaving. Waarom zou je zoveel ervan eten, als je weet dat het niet goed is?” Goede vraag. Mijn geheime voorraad was een kleine overwinning geweest, maar leek nu toch echt een groot probleem te worden. Ik ben verslaafd aan suiker en dan specifiek de schuddebuikjes suiker. There, I said it. Ik, Elfi, ben verslaafd aan schuddebuikjes. Met wie mag ik nu in een groepje? Bestaat er zoiets als de Anonieme Schuddebuikjesvreters?

Dus besloot ik als een echte verslaafde dat dit mijn enige en laatste geheime pak zou worden, net als bij sigaretten. Schijnt te werken. Stiekem at ik het pak leeg en gooide ik het weg.

Vandaag de dag eet ik dus braaf mijn schamele grammetjes. Helemaal stoppen kan ik nooit denk ik. Sowieso gaat Bolletje dan failliet, want ik hou al jaren de tent draaiende daar. Denk dat ze dit ook al voelen in hun portemonnee.

Sorry Leon, I’ll be better. Sorry Bolletje, stop alsjeblieft nooit met de schuddebuikjes.

Heb jij ook een geheime foodcrave?

Heel veel liefs,

Elfi(Selfie)