Trammelant in pannenkoekenland

Van binnen ben ik gewoon nog een zesjarige, dus als je me vraagt wat ik graag wil eten, begin ik altijd enthousiast te zingen: ‘McDonald’s! McDonald’s! Kentucky Fried Chicken of de Pizzahut!’

Beetje jammer dat ik als vegetariër helemaal niet terecht kan bij Kentucky Fried Chicken (behalve voor warme, drabbige salades), maar dit vervang ik dan gemakkelijk door een pannenkoekenhuis. Naast friet, burgers en pizza, kun je mij namelijk altijd blij maken met een pannenkoek met heel veel poedersuiker. Net een zesjarige, dus.

Ik was dan ook dolgelukkig toen ik vorig jaar eindelijk mijn vader had overgehaald om met mij naar een pannenkoekenhuis te gaan. We besloten naar het tentje in Wehl te gaan – zo’n lekker kneuterige tent met overal schilderijen en beelden van koeien (blijft toch de Achterhoek) en een oude, krakende vloer. Perfect. Pannenkoek – get in my belly.

Het dinertje verliep voorspoedig, totdat de ietwat bollige manager ineens tegen één van de meisjes van de bediening begon te schreeuwen. Ze was te langzaam, te onhandig en niet klantvriendelijk. Terwijl dat meisje ons juist zo goed hielp.

Ik kan niet zo goed tegen onrecht, vooral niet in een pannenkoekentent. Op het bonnetje krabbelde ik dan ook een bedankje voor de goede service van het meisje in kwestie en kwakte er vijf euro bovenop – als fooi.

Een kleine minuut later stond de onhandige manager, inclusief meisje, zijn excuses aan te bieden en ons te bedanken voor het compliment. Goed. Vergeven en vergeten.

En dus riep ik afgelopen week weer tegen mijn vader dat ik nergens anders wou eten dan McDonald’s, pannenkoekenhuis of Pizzahut. We besloten om het pannenkoekenhuis nog maar een kans te geven en reden naar Wehl. Bij de gedachte aan een pannenkoek kreeg ik al een blije buik.

Ik voelde me een beetje basic, dus ik wou gewoon een pannenkoek met kaas. Niks meer of minder. Mijn vader daarentegen wou een pannenkoek met alles erop en eraan, plus paprika en ui. Dat laatste stond niet als keuze op de kaart, maar goed, mijn vader denkt graag out-of-the-box. Het meisje in de bediening schoot een beetje in de stress van deze toevoeging en meldde ons dat ze even zou vragen of dit mogelijk was.

Binnen een paar seconden stond de ietwat bollige manager weer voor mijn neus, maar dit keer was ie boos. Nog net niet schreeuwend kwam ie naar ons toe gestampt: ‘U wilt iets toevoegen? Dat is dan jammer! Dat kan niet! U kunt er wel iets afhalen, maar niet iets bij doen. We hebben 65 keuzes op deze kaart! U doet het er maar mee!’

Op dit soort momenten in mijn leven ben ik altijd te flabbergasted om een goede opmerking te bedenken en dus was het enige wat ik eruit kreeg: ‘Nou meneer, waarom bent u nou zo boos?’

‘Omdat we werken met speciaal meel! En daar kunt u niet iets aan toevoegen! Dan wordt de pannenkoek vies! En daar gaat u dan dadelijk weer over klagen!’

Terwijl de manager bijna rood aanliep, besloten we ons paprika-ui verlies te nemen en maar gewoon stil te wachten op onze pannenkoek. Ik had nog de neiging om op te staan, een koe uit de vensterbank te jatten als aandenken, en te vertrekken – maar mijn vader beschikt blijkbaar over genoeg geduld voor ons beiden.

Nadat we onze buikjes hadden gevuld met een pannenkoek (die een beetje tegenviel), besloten we onze opties te overwegen. We zouden de tafel om kunnen gooien (mijn idee), een verschrikkelijke review kunnen schrijven op Couverts (mijn idee) of stiekem een berichtje kunnen achterlaten voor de volgende klanten (pap’s idee). Het laatste idee won het.

En dus krabbelden we op de brochure: ‘Vraag naar onze speciale combinaties. Het antwoord is NEE.’ en verstopten deze in de menukaart.

Gniffelend verlieten we pannenkoekenland (want we vonden onszelf heel stoer), terwijl we besloten om daar nooit meer te gaan eten.

Mijn liedje wordt dan ook als volgt: ‘McDonald’s, McDonald’s, -snackbar om de hoek- of de Pizzahut’

Heel veel liefs,

Elfi(Selfie)

One thought on “Trammelant in pannenkoekenland

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *