Positivo para cocaína!

Jullie moeten weten dat ik bang ben voor alles met gezag. Zo begin ik te hyperventileren zodra er een politieauto achter me rijdt, ben ik als de dood voor treinconducteurs en kan ik me jaren vervelend voelen als een leraar boos op me is geweest. Kortgezegd: ik ben goed opgevoed (want: veel ontzag voor autoriteit) en een beetje een schijterd.

Deze angst voor gezag komt het beste tot uiting op luchthavens. Op het vliegveld heb je namelijk extreem veel mensen met gezag. Van de man die in je tas snuffelt, tot de vrouw die je fouilleert: van alles en iedereen wil ik in foetushouding op de grond kruipen van angst.

Het ironische is dat ik deze angstige momenten graag herbeleef met behulp van de magische beeldbuis. Eén van mijn guilty pleasures is het kijken van zogenaamde ‘vliegveld-shows’, vooral te vinden op National Geographic en Discovery Channel. Van de drugshond die er zo lief uitziet, tot de zwaarbewapende mannen bij de douane – op afstand vind ik het allemaal even fantastisch.

Maar mijn ultimate favorite is Border Control Colombia. Als je die show moet geloven neemt iedereen een levensvoorraad cocaïne mee als ze op reis gaan – en herinnert niemand zich hoe die portie coke in zijn koffer is beland: ‘Coke? Waar dan?’ roepen de boeven dan, terwijl ze naar de berg witte poeder kijken. De Colombiaanse politie pakt dan een chemische goedje om te checken of het wel echt cocaïne is (en geen poedersuiker), maar natuurlijk is het altijd wel gewoon coke en dus roept de Colombiaanse douane triomfantelijk: ‘Positivo para cocaína!’

Vervolgens lacht de Colombiaanse douane heel gemeen en nemen ze de criminelen mee naar de gevangenis, om ze daar voor eeuwig op te sluiten tussen de ratten. Tenminste, als je die show moet geloven.

Inmiddels heb ik veel geleerd van uren kijken naar Border Control. Ik voelde me dan ook iets minder bang toen ik een tijdje terug op het vliegveld van Gran Canaria stond. Immers: ik had geen drugs bij me, geen levende dieren in mijn koffer en geen vuurwapens. ‘Ik ben gewoon een lief, braaf meisje die weer naar Amsterdam wilt’ – herhaalde ik dan ook keer op keer als mantra in mijn hoofd.

Braaf haalde ik mijn tasje met vloeistoffen uit mijn tas, legde mijn iPhone en laptop ernaast en trok mijn jas uit, die een apart bakje kreeg. Ik ademde in en uit, nam mezelf voor om niet in paniek te raken (want dan ben je juist verdacht) en liep in alle kalmte door de detector.

Een vaag piepje ging af waardoor ik met een klein hupje van schrik voor de twee douaniers aan de andere kant stond. De vrouwelijke douanier bekeek me van top tot teen en zei vervolgens in gebrekkig Engels: ‘You go get your stuff and return to me’.

Holy crap.

Een beetje paniek begon zich meester over me te maken en terwijl Leon rustig door een niet-piepend poortje liep, begon ik tegen hem te stotteren: ‘Leon, ik ben een boef! Ik moet naar die douane mevrouw! Met mijn spullen! Dat betekent dat er iets is Leon, ik weet het zeker. Ik kijk genoeg Border Control om te weten wat dit betekent, Leon. Zorg ervoor dat je een goede advocaat stuurt. Ik wil niet voor altijd tussen de ratten-‘

‘Elfi, rustig aan.’

Met klamme handjes en een inmiddels weer ingepakte tas, liep ik terug naar de mevrouw. Resoluut greep ze mijn spullen en gebaarde naar me dat ik mijn handen omhoog moest doen.

Zie, ik ben dus echt een boef. Handen omhoog of ik schiet, alles erop en eraan. Je hebt dit ook gewoon verdiend Voorhuis. Had je maar niet door rood moeten fietsen die ene middag. Nu niet gaan doen alsof je zo braaf bent, je bent gewoon een keiharde crimineel.

Mijn handen gingen omhoog terwijl de douanier door mijn tas keek. De seconden leken uren. Even overwoog ik om het gewoon op een rennen te zetten, maar dan werd ik misschien in mijn been geschoten. En dat leek me een minder goed plan.

Ik verwachtte dat de douanier nu mijn kant op zou komen voor de fouillering, maar het tegenovergestelde bleek waar. Ze liep naar een kastje, haalde er een paar vloeipapiertjes uit en ging snel met de papiertjes langs mijn kleding en door mijn tas.

Oh god nee.

Ik heb teveel Border Control Colombia gekeken. Ik weet precies wat hier gebeurt.

Dit is een swap-test voor cocaïne. Als het papier blauw wordt of het cocaïne-apparaat gaat af, dan ben ik schuldig aan drugssmokkel. Dan roep ik: ‘Cocaïne? Waar? Dat is gewoon poedersuiker!’ En dan lachen alle douaniers, roepen ze: ‘Positivo para cocaina!’, gooien ze me in de cel en moet ik beste matties worden met mijn twee celratten.

Okay nee, kalm aan. Ik heb nog nooit cocaïne gebruikt, laat staan gezien. Ik kan op geen enkele manier cocaïne bij me hebben. Bestaat niet. Rustig blijven ademen.

De douanier stak al haar papiertjes in een groot apparaat, die ik natuurlijk herkende uit Border Control. Het apparaat maakte een paar Star Wars-waardige geluidjes en voor ik het wist, stond de douanier weer voor me.

‘You can go now’

‘I’m okay? No cocaine?’

‘No cocaine’

‘You won’t shoot me in the leg if I leave now?’

Dat laatste vroeg ik niet. Maar zo voelde het wel. Met een klein holletje liep ik terug naar Leon, terwijl ik langzaam weer adem durfde te halen. En natuurlijk reageerde Leon, empathisch als altijd, met: ‘Ha, ouwe drugssmokkelaar! Zat mijn cocaïne per ongeluk in jouw tas?’

Erg grappig.

Heel veel liefs,

Elfi(Selfie)

One thought on “Positivo para cocaína!

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *