Op je 21ste naar de K3 afscheidstour

Ineens word ik omringd door regenboogjurkjes, glittersneakers en heliumballonen. “Waar is de bar?” roep ik naar mijn vriendinnen. “Hoezo, wil je wat te drinken?” vraagt Sanne. “Nou een wijntje zou wel fijn zijn.” Anouschka lacht: “Ik denk dat ze het assortiment wel hebben aangepast.” Mijn stem slaat over: “Is er geen wijn?!”

Gisteren ben ik naar K3 geweest in de Heineken Music Hall en natuurlijk ben ik hier te oud voor, maar we hadden een goede reden om te gaan. Vandaag vertel ik je hoe ik hier belandde.

Toen Lotte’s verjaardag was aangebroken, bediscussieerden Sanne, Anouschka en ik de opties voor haar verjaardagscadeautje. Sanne riep voor de grap: “Waarom geven we haar geen kaartjes voor K3?” Een inside-joke van ons, want stiekem noemen we onszelf K4. Anouschka is dan Karen, Sanne is Kristel en Lotte en ik delen Kathleen. Of Josje. Maar Kathleen was toch wel cooler.

Anouschka lachte het weg en ik ging er net iets te serieus op in. Na een kleine internet zoektocht kwamen we erachter dat een uurtje K3 niet eens heel duur was en voordat Anouschka kon protesteren, hadden we vier kaartjes in onze winkelmand gepleurd.

Je moet je voorstellen dat K3 een gigantisch deel van onze jeugd was, ze begonnen toen ik vier jaar oud was en ik heb uren meegezongen en gedanst met hun liedjes. K3 was mijn leven toen ik nog mini was. Maar natuurlijk kwam er een punt waarop je te cool werd voor K3. Je glitterjurkje moest de deur uit, de K3 schriftjes verdwenen in de vuilnisbak en de cd’s werden verbannen. Alles maakte plaats voor je puberteit.

De afscheidstournee deed ons toch wel iets, de laatste shows van onze helden. Dus daar stonden we, in de HMH. Overal stonden papa’s en mama’s met hun kinderen aan hun arm. Allemaal in glitterjukjes en lieve, roze rokjes. Tot onze verbazing waren we niet eens de enige 20-jarigen die de HMH hadden opgezocht: naast ons schuifelden verschillende groepjes van onze leeftijd. Zo gek waren we dus niet.

In de lobby begon het feest al, met pannenkoeken en patat in de foyer. We klommen naar boven, naar onze plaatsen op het balkon. We passeerden een moeder met haar dochtertje en gingen tevreden op onze plekjes zitten. Achter me hoorde ik een klein stemmetje: “Mam, nu kan ik niks meer zien!” Oh ja. Ik ben natuurlijk 1.80 lang.

Gelukkig kon het meisje nog even omwisselen met haar vader en toen begon het voorprogramma: Prinsessia. Kijk, dit ging gewoon te ver. Vijf volwassen vrouwen in prinsessenjurken zwierden over het podium en zongen net even iets te vals. “Help, help. Kunnen we nog terug?” Terwijl ik bekeek of ik mezelf van het balkon kon storten, stopte Sanne haar vingers in haar oren. Hier waren we dus wel te oud voor.

Gelukkig was het na tien kwellende minuten tijd voor het echte feest. Door het grote glitterhart kwamen onze helden op, Karen, Kristel en K… Josje.

Ze begonnen meteen goed met MaMaSé, want dat kenden we nog wel. Daarna ging het echter even mis, met een medley van hun nieuwe films en nummers. Even waren we hem kwijt. Onze buren gingen echter helemaal los: een meisje stond te springen in het gangpad en een ander danste op een stoel. Op de vloer spotte ik een jongentje die ineens op de grond was gaan liggen en een beetje rond rolde. Dat doet K3 blijkbaar met je. Een show van de Beatles is er wat dat betreft niks bij.

Toen verschenen de nieuwe meisjes, waarvan ik de namen niet wist. Maar goed, ze deden het wel leuk. Op het moment dat mijn feest van herkenning toch wel erg ver te zoeken was, begonnen de klanken van Heyah Mama. Ik slaakte een gil en samen schreeuwden we net iets te enthousiast mee. Ook kwamen er erachter dat de tekst vrij suggestief was. K3 was nog niet echt voor kinderen bedoeld in die tijd. Hoop ik.

“Ik wil jou, jij wil mij. Ik weet een plekje waar ze ons niet vinden. Jij mag me verslinden…”

Hierna ging het pas echt los met de Drie Biggetjes, Alle kleuren van de regenboog en Tele-romeo. De nostalgie werd steeds groter. Even overwoog ik om te gaan staan en mijn oude K3 pasjes te showen, maar dan zou ik het zicht blokkeren voor de duizenden kinderen achter me en dus wiebelde ik iets te enthousiast op mijn stoel.

Wat wel opviel: Karen was het een aantal keer goed kwijt. Op een gegeven moment was ze zo verloren dat ze naar Josje keek en duidelijk schreeuwde om hulp. Natuurlijk zagen die kinderen het niet, die zagen alleen de glitters en al het roze. Wij zagen het wel en het was een beetje ongemakkelijk. Onze K3 meisjes waren misschien toch iets te oud geworden voor hun baantje. Ergens klopte het geheel niet meer en was het een beetje gek, volwassen vrouwen in die glitterpakjes.

Toen was het tijd om de fakkel door te geven. Onze K3 hield een emotionele speech (die ze een kleine honderd keer moeten geven, dus heel emotioneel was het niet, maar het ging om het idee) en de nieuwe K3 schoof letterlijk voor ze. Onze harten braken. Samen zwaaiden we nog één keer naar onze heldinnen.

Dit was dus mijn jeugd. Bij deze is het officieel afgesloten. Het was een mooie tijd.

Kristel, Karen en KJosje, bedankt. We hebben genoten.

Heel veel liefs,

Elfi(Selfie)

One thought on “Op je 21ste naar de K3 afscheidstour

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *